Waarom sommige keuzes niet kunnen wachten tot morgen?
Omdat je dan te laat bent.
Omdat je dan geen kans meer hebt om aanpassingen te maken.
Omdat je dan verliest wat je dierbaar is.
Marko was beroepsmilitair en vader van een prachtige dochter, Eva.
Was.
Hij zit nu ziek thuis. Afgekeurd voor militaire dienst.
Zijn ex heeft de voogdij over Eva.
Marko mag Eva 1 x in de maand zien, onder toezicht, nooit alleen.
Nooit alleen.
Nooit samen naar de bios.
Nooit samen intiem.
Het is zijn eigen schuld en dat weet hij.
Marko’s overtuiging: echte mannen huilen niet.
Nu huilt hij iedere dag.
Na zijn uitzending naar Afghanistan heeft hij het zwaar. 4 maanden vol stress, dood & verdriet hebben zijn tol ge-eist.
Dat werd pijnlijk duidelijk toen hij weer in Nederland bij zijn gezin was.
Slapen lukte niet meer en als het lukte, waren er nachtmerries.
Steeds dezelfde droom.
Steeds dezelfde beelden.
Steeds dezelfde ogen van de slachtoffers.
Steeds prikkelbaarder, soms agressief.
Zijn omgeving ziet het ook. Marko zwijgt erover.
Echte mannen huilen niet.
Het gaat van kwaad tot erger. Zijn vriendin vindt het moeilijk.
Uit het niets begint hij te vloeken en te tieren. De kleinste triggers zijn voldoende om hem woedend te maken.
De tranen die hij laat mag niemand zien.
Die zijn voor hem en alleen voor hem.
‘Ik fix mijn eigen shit, daar heb ik niemand voor nodig’.
Tot die ene zondagavond.
Toen ging het mis.
Eva wil graag tekenfilms kijken,
Marko studio sport.
Eva doet wat alle kinderen doen.
Eerst vragen,
Dan zeuren,
En dan toch de zender veranderen.
*PATS
Een doodstille ruimte.
Eva met grote, met tranen doorlopen ogen.
Zijn vriendin met opengevallen mond.
Marko met een emotieloze staar.
2 dagen zijn ze weg, spullen gepakt en het huis uit.
1 maand later raakt Marko de voogdij kwijt.
De rechter vertelt Marko dat hij hem ziet als een bedreiging voor Eva en zijn vriendin.
Zo zonde.
Marko denkt er iedere dag over na.
Had ik maar eerder hulp gezocht.
Had ik maar eerder toegegeven aan mijn tranen.
Had ik maar eerder toegegeven aan mijn verdriet.
Nu is het te laat.
We hebben allemaal overtuigingen. Een paar van deze zijn ons niet dienend, maar staan ons iedere dag in de weg.
Welke overtuiging heb jij die je in de weg zit?
Waar je last van hebt?
Die aan je knaagt maar waar je niets aan doet?
1. Heerst er een 9 tot 5 mentaliteit of wilt iedereen werken aan het realiseren van de targets?
2. Hoe groot is het verzuim binnen jullie bedrijf of organisatie?
3. Komen je collega’s met plezier naar hun werk of met lood in hun schoenen?
4. Hoe is de sfeer op de werkvloer?
5. Hoe zit het met het verloop?
Welke van deze problemen schuif jij voor je uit omdat je ervan overtuigd bent dat een training toch tijdverspilling is?
Of de overtuiging dat de training niet precies op maat is voor jullie organisatie en daardoor nutteloos en geldverspilling is?
Dat je mensen geen training kunnen bijwonen omdat je ze nodig hebt op de werkvloer?
Kom in actie, voordat het te laat is.
Wij helpen je daar graag bij. Op jaarbasis hebben we plaats voor een beperkt aantal bedrijven en organisaties. We willen namelijk waarborgen dat onze trainingen van de hoogste kwaliteit zijn en blijven. Daar zit een maximum aan:
4x per jaar ‘Het opwerktraject’. Een weekend op een prachtige locatie waarin jullie medewerkers aan de slag gaan met bewustwording van hun eigen gedrag en de fundamenten van het creëren van de kameraadschap van de krijgsmacht, op jullie werkvloer.
Mocht je hulp nodig hebben met kiezen? Stuur ons dan een mail en we helpen je graag verder.
Tot snel,
Martijn
